Καστοριάδης
- Διαδικασία ανταγωνιστικής παρακμής (Δύση & Κομμουνισμός)
- Νομιμοποίηση (νομική) ορίων, (ιδεολογίας) υποχώρησης, παραίτησης
- Ιστορία, υποκείμενο & αυτονομία ειναι δυτικοί μύθοι
- Η πολιτική στοχεύει ολικά, άρα και είναι ολοκληρωτική (επιτυχώς)
- Τα περιθώρια ελευθερίας δεν ειναι προϊόν κινημάτων όπως του Μάη 68 και συσσώρευση αλλεπάλληλων επιστρωσεων αυτών
- Η βία ασκεί θετική έλξη στα ανθρώπινα όντα
- Ο μαρξ ως φιλόσοφος δεν παρήγε δόγμα, αλλά αυτό αντλήθηκε απο τα γραπτά του,δηλαδή η αυτοκυβέρνηση των παραγωγών
- Στις σύγχρονες κοινωνίες η γραφειοκρατία διεισδύει στα εργατικά κινήματα και τα κυριεύει, ενω η “Ορθοδοξία” δημιουργεί κόμματα-εκκλησίες, δαιμονοποιώντας τους αιρετικούς. Η “δημοκρατία γίνεται διαδικαστική και οχι αυτοστοχαστική κοινωνία που αυτό-θεσμίζεται, δυνάμενη να θέσει υπό αμφισβήτηση τους θεσμούς και τις σημασίες των. Το “κράτος κηδεμών” πλέον εγκαθιδρύει (νομικώς τουλάχιστον) την “ισότις συνθηκών” δημιουργώντας (ή δύναται) μάζα αδιαφοροποίητων ατόμων που αρνούνται την αριστεία
- Στα έργα του σαίξπηρ απουσιάζει η θρησκευτικότητα ως θετικό.
- Αν η απόλυτη ελευθερία δεν διαχειριστεί, μετατρέπεται σε “σχήμα” κενού. Ετσι η δοκιμασία της ελευθερίας γίνεται αβάσταχτη στο μέτρο που δεν αξιοποιηθεί. Μπροστά στο κενό ο σύγχρονος ανήρ καταφεύγει σε κοπιώδες παραγέμισμα του “ελεύθερου χρόνου” του, με αποτέλεσμα την επιταχυνόμενη ρουτίνα. Οι “εγγυήσεις νοήματος” ειναι ισοδυναμο της εξάρνησης της θνητότητας(αναπόσπαστη της ελευθερίας). Το θρησκευτικό νόημα ειναι πάλι εύγλωττο εδώ.
Tο υποκείμενο φαντάζεται πάντα, ό,τι κι αν κάνει, καθότι η ψυχή ειναι ριζική φαντασία (ετερονυμία μπορει να θεωρηθεί ο εγκλωβισμος της φαντασίας στην επανάληψη). Εργο της ψυχανάλυσης ειναι να κάνει αυτόνομο το υποκείμενο, με την διττή του έννοια της απ´ ελεύθερης φαντασίας και την εγκαθίδρυση της στοχαζουσας και αποφασίζουσας αρχής που διαλέγεται με την φαντασία και κρίνει τα προϊόντα της. Η ιδέα της αυτονόμησης του υποκειμενου, δηλαδή δημιουργίας ενός ατόμου που φαντάζεται και στοχάζεται, θα είναι έργο της αυτόνομης κοινωνίας. Δεν θα ειναι όλοι μιχαήλ άγγελοι ούτε διάνοια τεχνίτες, αλλά το ελάχιστο θα ειναι δεκτικοί της δημιουργίας, γιατί το έργο τείνει να γίνει δευτερεύον, δεδομένου όλοι δεν οφείλουν ή μπορούν να αποδώσουν.
Η φαντασία αρχίζει με την αισθητικότητα (ψυχανεμίζεται τα δεδομένα, όπως το μήκος κύματος του ερυθρού και το μορφώνει ως χρώμα και οχι κύμα που έλαβαν οι αισθητήρες) και παράγει μορφή και είδος. - Η φιλοσοφία δεν απαντά στο ερώτημα “περι του είναι;” αλλά στο “τι πρέπει να σκέφτομαι” αρχικά και δευτερευόντως στο “περί του ειναι” που ειναι αποσπασματικό άρα και λανθάνον. Το αρχικό ερώτημα διακλαδίζεται σε άλλα όπως “τι πρέπει να σκέφτομαι για το ον”,” για το θείο”.
Αυτό δεν το κάνει η ιστορία, αλλά και όπως η βίβλος, το κοράνι, το ταλμούδ ήδη έχει προαποφασίσει τι πρέπει να σκέφτεσαι όντι το “περί του είναι” που ειναι επίσης “διασφαλισμένο”. - Τακτική των υποχόνδριων είναι να προτιμούν να ανησυχούν και να ζούνε στην άγνοιά τους
yaniscloud 